| 20193 |
beenderen op het kerkhof |
schinken:
znd 21, 009c
schinken (L316p Kaulille)
|
beenderen (op het kerkhof) [ZND 19 (1936)]
III-2-2
|
| 33898 |
beervoetigheid |
(een) berepoot (hebben):
b˙ē̜rǝpuǝt (L316p Kaulille)
|
Beervoetige stand, een afwijking, waarbij de kootas naar voren is gebroken door het achterwaarts doorzakken van de koot, zodat de vetlok met de bodem in aanraking komt. [JG 1a, 1b; N 8, 93b]
I-9
|
| 20933 |
beet |
slijtage:
slitāž (L316p Kaulille)
|
De slijtage aan zowel de kammen van het aswiel als aan de staven van het rondsel. [N O, 14g; Jan 109; Coe 84; Grof 105; N O, 11o]
II-3
|
| 18536 |
bef |
bavette (fr.):
baveͅtə (L316p Kaulille),
zeverlapje:
ziəvərleͅpkə (L316p Kaulille)
|
bef [bavetje, sammezetje, bandje] [N 23 (1964)]
III-1-3
|
| 32717 |
beginvoren in het midden |
rug:
rø̜x (L316p Kaulille)
|
Bedoeld worden de eerste (2, 4 of 6) voren die men midden op de akker of op een pand tegen elkaar aan slaat, als deze bijeengeploegd moet worden. Men kan deze voren, vooral als het laaggelegen of natte grond betreft, bewust wat hoger opploegen, om een rond akker- of pandoppervlak te krijgen. [N 11, 60; N 11A, 119c; JG 1a + 1b]
I-1
|
| 20430 |
begrafenis |
begrafenis:
begrôofənis (L316p Kaulille),
bəgràffənis (L316p Kaulille)
|
begrafenis; een schoone - [ZND 32 (1939)]
III-2-2
|
| 20431 |
begraven |
begraven:
b’graa:ve (L316p Kaulille)
|
een dode begraven [graven, zinken, begraven] [N 115 (2003)]
III-2-2
|
| 22669 |
beiaard |
beiaard:
beiaard (L316p Kaulille)
|
het geheel van zuiver gestemde klokken die door een klavier bespeeld kunnen worden [klokkenspel, beiaard, carillon] [N 112 (2006)]
III-3-2
|
| 33776 |
beide beenderen van de onderkaak |
scharen:
sxīǝrǝn (L316p Kaulille)
|
De scha(a)r(en) of het geschaar vormen de beide takken van de onderkaak van een paard en de uitwendige holte in het achterste gedeelte daarvan. Zie afbeelding 2.11. [JG 1a, 1b; N 8, 30]
I-9
|
| 31305 |
beitel |
beitel:
bęjtǝl (L316p Kaulille)
|
De algemene benaming voor het stalen werktuig met een wigvormige snede dat dient om bijvoorbeeld gaten of uitsparingen in hout te steken of te hakken. Beitels die door houtbewerkers worden gebruikt, bestaan uit een beitelblad dat aan de onderzijde in een snede uitloopt en aan de bovenzijde via een versmalling, de hals, en vervolgens een verbreding, de borst, in een pin eindigt. Deze pin, de arend, wordt in het houten handvat van de beitel gestoken. Zie ook afb. 63 en vgl. het lemma ɛbeitelɛ in Wld II.11, pag. 33. Het betreft daar de beitel met een andere vorm die door de smid wordt gebruikt bij het doorhakken en splijten van koud of verhit metaal.' [N 53, 34a; N G, 24; L 1a-m; L 21, 12; L 45, 12a; L A2, 434; A 14, 12a; monogr.]
II-12
|